ابرخودروها یا سوپرماشین‌ها همیشه جزو جذاب‌ترین و البته گران‌ترین اتومبیل‌ها هستند. بدنه و کابینشان زیبا طراحی شده، بیشترین سرعت را دارند، موتورشان قدرت زیادی تولید می‌کند و جدیدترین فناوری‌ها در آنها استفاده می‌شود. خودروسازان برای نشان دادن توانایی و تخصصشان در تولید اتومبیل، مدل‌های مفهومی می‌سازند و آنها را در نمایشگاه‌های خودرو سراسر جهان معرفی می‌کنند. اما هیچ ماشینی بهتر از ابرخودروها نمی‌تواند نشان‌دهنده مهارت و قدرت شرکت‌های خودروسازی باشد.
هر چند بعضی از این مدل‌های مفهومی چند سال بعد از معرفی با تغییراتی به تولید انبوه می‌رسند اما تعدادی از بهترین ابرخودروهای مفهومی هم به دلایل مختلفی مثل کمبود سرمایه و یا ضعف مهندسی شانس رسیدن به خط تولید را پیدا نمی‌کنند.
فورد جی تی۷۰ (۱۹۷۰)
بعد از قهرمانی فورد GT40 در مسابقات لمان، تولید مدل GT70 حرکت جسورانه‌ای بود که مدیران فورد انجام دادند. این ابرخودرو برای شرکت مسابقات اتومبیلرانی تولید شد و به جای موتور V8 که در فورد GT40 وجود داشت، پیشرانه ۱.۶ لیتری چهار سلیندر خودرو اسکورت RS را قرض گرفت و یا از موتور V6 کاپری RS2600 استفاده کرد.
راجر کلارک، قهرمان اتومبیلرانی در مسابقات رالی روند سونول فرانسه ۱۹۷۱ پشت فرمان فورد GT70 نشست. اما این ابرخودرو چندان مطمئن نبود و به همین خاطر خط تولید آن بعد از ساخت ۷ دستگاه تعطیل شد.
استون مارتین بولداگ (۱۹۷۹)
ویلیامز تاونز طراحی استون مارتین بولداگ (Aston Martin Bulldog) را انجام داد. قرار بود ۲۵ دستگاه از این ابرخودرو به صورت محدود و با موتور ۵.۳ لیتری V8، قدرت ۶۰۰ اسب بخار و حداکثر سرعت ۳۸۱ کیلومتر بر ساعت تولید شود. هر چند در تست‌های رانندگی، حداکثر سرعت بولداگ به ۳۰۸ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
کابین ابرخودرو استون مارتین ترکیبی از تزئینات سنتی چرمی و تکنولوژی نمایشگر لمسی برای جذب مشتریان ثروتمند خاورمیانه‌ای بود. اما ویکتور گانتلت بعد از اینکه در سال ۱۹۸۱ به عنوان مدیر خودروساز انگلیسی منصوب شد، پروژه بولداگ را تعطیل کرد. تنها مدلی که از این خودرو تولید شده بود، به قیمت ۲۵۰ هزار دلار در آن زمان به فروش رسید.
یاماها اوایکس۹۹-۱۱ (۱۹۹۲)
یاماها OX99-11 فقط ابرخودرویی با شکل و شمایل فرمول یک برای رانندگی در جاده‌های شهری نیست، بلکه نماد تخصص و توانایی یاماها در ساخت بهترین پیشرانه‌های مسابقه‌ای است. نوع قرارگیری موتور ۳.۵ لیتری V12 این خودرو نقطه آغاز پیشرانه‌های اسپرت شده و می‌تواند به قدرت ۴۰۰ اسب بخار در ۱۰ هزار دور در دقیقه برسد و بدین شکل، فرق چندانی با یک ماشین فرمول یک ندارد.
همچنین کابین این ابرخودرو از جنس فیبرکربن ساخته شده و محل قرارگیری راننده هم درست در وسط خودرو است. برعکس مکلارن اف۱ که در همان دوره تولید شد، صندلی سرنشین ابرخودرو یاماها در پشت صندلی راننده قرار دارد. اما بحران اقتصادی ژاپن روی تولید ابرخودرو ۸۰۰ هزار دلاری یاماها تاثیر گذاشت و به دلیل نبود مشتری، فقط سه دستگاه از OX99-11 تولید شد.
لامبورگینی کالا (۱۹۹۵)
کمتر خودرویی مثل لامبورگینی کالا (Lamborghini Cala) ماجرای پر فراز و نشیبی داشته است. این ابرخودرو اولین بار در نمایشگاه خودرو ژنو ۱۹۹۵ و به عنوان مدل اولیه دیابلو معرفی شد و طراحی آن را ایتال‌دیزاین جوجارو انجام داده است. این ابرخودرو مفهومی زمانی طراحی شد که لامبورگینی جزو شرکت‌های زیرمجموعه کرایسلر بود و بعد از انتقال مالکیت به مگاتک، در سال ۱۹۹۴ تکمیل شد.
با این حال، بعد از اینکه فولکس واگن در سال ۱۹۹۸ لامبورگینی را خرید، پروژه کالا کنار گذاشته شد و به جای آن مدل گالاردو به مرحله طراحی و تولید رسید. کالا مثل گالاردو دارای یک موتور V10 بود و حداکثر سرعتش به ۲۹۱ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. اما فولکس واگن ترجیح داد تا لامبورگینی گالاردو را به تولید انبوه برساند که دارای چهار چرخ متحرک، موتور قوی‌تر و طراحی جذاب‌تری بود.
فولکس واگن دبلیو۱۲ (۱۹۹۷)
مدیران فولکس واگن علاقه زیادی داشتند تا یک مدل ابرخودرو تولید کنند، به همین دلیل در سال ۱۹۹۷ مدل مفهومی W12 سینکرو را معرفی کردند. یک سال بعد فولکس واگن دبلیو۱۲ رودستر رونمایی شد و سال ۲۰۰۱ هم نوبت به W12 ناردو رسید. هر سه این خودروها از یک موتور W12 استفاده می‌کردند که در بنتلی کانتیننتال GT و سدان لوکس فیتون به کار رفت.
موتور W12 ابرخودروهای مفهومی سینکرو و رودستر دارای حجم ۵.۶ لیتر و قدرت ۴۲۰ اسب بخار بود اما قدرت موتور ناردو به ۵۹۱ اسب بخار می‌رسید. همین کافی بود تا ناردو ۰ تا ۱۰۰ را در عرض ۳.۵ ثانیه پر کند و حداکثر سرعتش به ۳۵۶ کیلومتر بر ساعت برسد.
همچنین این مدل‌های مفهومی نشان دادند که تولید ابرخودرو ایده جذابی است اما در فاز تولید انبوه، نشان بوگاتی به جای فولکس واگن نصب شد و موتور W16 زیر در کاپوت آنها قرار گرفت.
مازراتی بردکیج (۲۰۰۵)
مازراتی بردکیج (Maserati Birdcage) در سال ۲۰۰۵ و به مناسبت ۷۵ سالگی این خودروساز ساخته شد. پینینفارینا این ابرخودرو مفهومی را طراحی کرد و نام بردکیج هم از یکی از بهترین خودروهای تاریخ مازراتی گرفته شد. طراحان و سازندگان برای تولید این خودرو از مدل MC12 الهام گرفتند و با موتور V12 فراری انزو به قدرت ۷۰۰ اسب بخار معرفی شد.
برعکس بردکیج مدل ۱۹۵۰، ابرخودرو جدید در نداشت و برای دسترسی به کابین و سوار شدن باید سقف خودرو بالا می‌رفت و باز می‌شد. همچنین چند دوربین درون خودرو نصب شده بود تا تماشاگران شاهد حس و حال راننده باشند. اما این مدل جذاب در حد یک ابرخودرو مفهومی باقی ماند.
میباخ اکسلرو (۲۰۰۵)
میباخ اکسلرو طراحی جذاب و زیبایی نداشت و فقط به خاطر رانندگی با سرعت بیشتر از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت ساخته شد. در حقیقت این ابرخودرو سفارش شرکت لاستیک‌سازی فولدا به مرسدس میباخ برای آزمایش سرعت لاستیک‌هایش بود.
در نتیجه، ترکیبی از یک موتور ۵.۹ لیتری V12 توربو دوقلو با قدرت ۶۹۰ اسب بخار و بدنه لوکس میباخ اکسلرو (Maybach Excelero) را شکل دادند.
این خودرو کاملا مناسب نیازهای لاستیک‌سازی فولدا بود، به دلیل اینکه می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۵۱ کیلومتر بر ساعت برسد و در عرض ۴.۴ از حالت سکون تا سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت را پر کند.
لامبورگینی میورا کانسپت (۲۰۰۶)
لامبورگینی میورا برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ رونمایی شد و مدیران خودروساز به این فکر افتادند که با ارائه مدل جدید در سال ۲۰۰۶ سود بیشتری را نصیب شرکت کنند.
سال ۲۰۰۶ چهلمین سالگرد تولد میورا بود و مدل جدید با بدنه‌ای ساده توسط والتر دسیلوا طراحی شد. همان پلتفرم مورسیه‌لگو در ساخت لامبورگینی میورا کانسپت (Lamborghini Miura Concept) به کار رفت و با یک موتور ۶.۲ لیتری V12 ارائه شد.
موتور در مدل اصلی به صورت عرضی نصب شده بود اما پیشرانه میورا کانسپت در جهت طولی قرار داشت. این موضوع اشکالی ایجاد نمی‌کرد و حتی مشتریان درخواست ثبت سفارش داده بودند اما اشتفان وینکلمان، مدیرعامل لامبورگینی این طرح را نپذیرفت.
بی ام و M1 هومیج (۲۰۰۸)
طراحان و مهندسان بی ام و سی سال تلاش کردند تا اولین ابرخودرو با نام M1 را بسازند. خودرو جدید بی ام و M1 هومیج (BMW M1 Homage) در نمایشگاه خودرویی در سال ۲۰۰۸ به نمایش درآمد. این نمایشگاه اتومبیل‌های کلاسیک و کانسپت مکان مناسبی برای معرفی M1 بود، هر چند مسئولان بی ام و حتی زحمت تهیه یک برگه برای معرفی مشخصات خودرو را نکشیدند.
در نتیجه، بی ام و ام۱ هومیج فقط در نمایشگاه‌ها شرکت می‌کرد اما پایه‌گذار مدل هیبریدی i8 شد.
نویسنده: میلاد قزللو
