بیش از یک قرن است که رانندگان برای استفاده از خودروها، در باک آنها سوخت‌های فسیلی (بنزین و گازوئیل) می‌ریزند و این سوخت‌ها بعد از سوزانده شدن در موتورهای احتراق داخلی تبدیل به گاز دی اکسید کربن شده و هوا را آلوده می‌کنند.
افزایش روز افزون تعداد خودروها و همین طور مصرف بنزین و گازوئیل، باعث شده تا سرعت آلودگی هوا و گرمایش زمین بیشتر شود. این شرایط زندگی انسان‌ها و سایر موجودات زنده روی زمین را تهدید می‌کند.
از این رو، دولت‌ها تصمیم گرفته‌اند تا برای مقابله با این وضعیت، قوانینی را تصویب کنند. با وضع این قوانین، خودروسازان ملزم شده‌اند تا میزان آلایندگی خودروها را کاهش داده و کم‌کم موتورهای بنزینی و دیزلی را از خط تولید حذف و پیشرانه‌های هیبریدی و برقی را روی خودروهایشان نصب کنند.
در حال حاضر، بیشتر خودروسازان، تاریخی را برای حذف کامل موتورهای احتراق داخلی اعلام کرده‌اند و بیشترشان تا سال ۲۰۳۰ دیگر خودرو بنزینی یا دیزلی عرضه نمی‌کنند. با این حال، تعدادی از پژوهشگران و دانشمندان با همکاری خودروسازانی مثل پورشه، دست به تولید سوخت مصنوعی زده‌اند تا هم آلایندگی خودروها کاهش یابد و هم موتورهای بنزینی و دیزلی حفظ شود.
سوخت مصنوعی یا سوخت ترکیبی
بنزین و گازوئیل، دو سوخت مهم و اصلی خودروها جزو هیدروکربن‌ها هستند، یعنی از اتم‌های هیدروژن و کربن تشکیل شده‌اند. سوخت‌های عرضه‌شده در پمپ‌های بنزین از نفت تولید می‌شود اما سوخت‌های مصنوعی اتم‌های هیدروژن را از آب و اتم‌های کربن را از هوا می‌گیرند و سپس با هم ترکیب می‌شوند تا تبدیل به بنزین، دیزل و دیگر سوخت‌های مصنوعی شوند.
موتورهای احتراق داخلی می‌توانند این نوع سوخت‌ها را مصرف کنند و نیازی به موتورهای خاص نیست و بدین شکل هزینه اضافی روی دست خودروسازان و راننده‌ها نمی‌گذارند.
برای تولید سوخت مصنوعی از انرژی تجدیدپذیر استفاده می‌شود. هر چند مصرف این سوخت‌ها، دی اکسید کربن تولید می‌کند اما با جذب و خنثی‌سازی کربن، می‌توان آلایندگی این نوع سوخت را کاهش داد.
سوخت مصنوعی می‌تواند راه‌حل مناسبی برای مصرف انرژی‌های تجدیدپذیر در زمان کاهش تقاضا برای این نوع انرژی‌ها باشد.
باید توجه داشت که منظور از سوخت مصنوعی، اتانول نیست که در حال حاضر به میزان ۵ درصد به عنوان ترکیب بنزین و در سال آینده به میزان ۱۰ درصد به کار می‌رود تا انتشار گاز دی اکسید کربن را کاهش دهد. اتانول سوختی بیوزیستی است و موتورها باید قابلیت مصرف این سوخت را پیدا کنند.
با این وجود، تولید سوخت مصنوعی هزینه بالایی دارد و گران است. قیمت یک لیتر دیزل مصنوعی، ۵.۵ دلار (بدون احتساب مالیات) می‌شود. البته این سوخت، چیز جدیدی نیست و از یک قرن قبل هم وجود داشته اما تولید آن در حجم زیاد و برای مصرف جهانی، کار سخت و مشکلی است.
با توسعه بیشتر می‌توان هزینه تولید سوخت مصنوعی را کاهش داد اما آن طور که منتقدان می‌گویند علاوه بر هزینه تولید زیاد، جذب و خنثی‌سازی کربن این سوخت‌ها بستگی به این دارد که چطور تولید و کجا مصرف می‌شوند.
سوخت مصنوعی پورشه، ناجی موتورهای احتراق داخلی
باتری‌ها در آینده، به اصلی‌ترین و مهم‌ترین منبع انرژی خودروها تبدیل می‌شوند و هدف دولت‌ها و خودروسازان تولید ۱۰۰ درصد خودروهای برقی است. پورشه هم یکی از خودروسازان بزرگ جهانی است که ۱۵ میلیارد یورو در زمینه خودروهای برقی سرمایه‌گذاری کرده و یک سوم از فروش محصولاتش در سال ۲۰۲۰ سهم خودروهای برقی و به خصوص مدل تایکان بود.
با این حال، این خودروساز آلمانی قصد دارد تا با همکاری غول صنعتی زیمنس، شرکت‌های انرژی انل و AME و شرکت نفتی ENAP کارخانه‌ای را برای تولید سوخت مصنوعی در جنوب شیلی راه‌اندازی کند.
این کارخانه تا سال ۲۰۲۲ میلادی ۱۳۰ هزار لیتر سوخت مصنوعی تولید خواهد کرد و هدفش برای سال ۲۰۲۴ تولید ۵۵ میلیون لیتر سوخت ترکیبی و تا سال ۲۰۲۶، ۵۵۰ میلیون لیتر خواهد بود.
هدف پورشه از این کار تنها نجات موتورهای احتراق داخلی خودروهای سواری نیست، بلکه به دلیل جوابگو نبودن قدرت باتری موتورهای برقی، قصد دارد تا آلایندگی هواپیماها، کشتی‌ها، خودروهای سنگین و وسایل حمل و نقل راه و شهرسازی را نیز کاهش دهد. سوخت مصنوعی پورشه در مسابقات اتومبیلرانی، مراکز تجربه پورشه و خودروهای تولیدی استفاده خواهد شد.
انرژی تجدیدپذیر این کارخانه توسط توربین‌های بادی زیمنس تامین می‌شود. مولکول‌های هیدروژن از طریق الکترولیز از آب جدا شده و کربن هم از هوا گرفته می‌شود و سپس ترکیب این دو متانول می‌سازد. متانول چند مرحله دیگر را طی می‌کند و خروجی نهایی کارخانه بنزین یا گازوئیل مصنوعی است.
نویسنده: میلاد قزللو
