استیشن واگن‌ها و هر آنچه باید درباره آن‌ها بدانید!

استیشن واگن‌ها از آن دسته خودروهایی هستند که همانند طراحی خاصشان، علاقمندان و خریداران خاصی هم دارند. خودروهایی به مراتب جادارتر و بزرگ‌تر برای خانواده‌های پر جمعیت و اهل سفر که تا پیش از ورود شاسی بلندها به بازار طرفداران زیادی داشتند.

این خودروها البته برای خانواده‌ها و افرادی که در اطراف شهرها زندگی می‌کنند و در هر سفر شهری خود تعداد زیادی وسیله جهت حمل در اختیار دارند، کاربرد زیادی دارد. برخی بر این باورند که شکل ظاهری استیشن واگن‌ها زشت است؛ اما برند رنو توانست استیشن‌های زیبا و خوشنامی را روانه بازار کند. در ادامه به بررسی ویژگی‌های این مدل خودروهای محبوب پرداخته می‌شود.

استیشن واگن چیست؟

استیشن واگن (Station Wagon) که با نام‌های ماشین استیت، واگن و استیت نیز شناخته می‌شود، مدلی است که به ظاهر از به هم چسباندن تو جعبه بزرگ ساخته شده است. در عقب، یک بخش صندوق بزرگ تعبیه شده و به شکلی طراحی شده است که به راحتی به آن دسترسی داشته باشید. در واقع می‌توان گفت که شکل آن‌ها، شباهت زیادی به خودروهای هاچبک دارد، تنها با یک تفاوت؛ اینکه استیشن‌ها بلندتر هستند و در بخش صندوق عقب فضای بزرگ‌تری دارند. همچنین خط سقف آن‌ها تا جایی امتداد یافته که به بخش پشتی نیز می‌رسد. این خودروها برای خانواده‌های پرجمعیت یا افرادی که زیاد به سفرهای جاده‌ای می‌روند مناسب است.

نگاهی به تاریخچه استیشن واگن‌ها

این خودروهای محبوب اصالتا آمریکایی هستند و در سال 1910 متولد شده‌اند. در طراحی‌های قدیمی، بخشی از بدنه چوبی بود. در واقع خودروسازان مستقلی که بدنه فورد مدل T را تولید می‌کردند، این بدنه‌ها را نیز طراحی می‌کردند. این چوب‌ها با یک لایه لام رنگی پوشیده می‌شدند تا ماندگاری بیشتری داشته باشند. پس از گذشت بیش از بیست سال، اکثر خودروسازهای آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی شروع به تولید خودروهای مشابه کردند. در اواسط دهه 50 میلادی، این بخش چوبی از رده خارج و با فلز جایگزین شد زیرا بدنه چوبی دیگر مد نبود. در ضمن، نگهداری از آن‌ها و سالم نگه داشتنشان نیز اصلا کار آسانی نبود. اولین مدل تمام فلزی، شورولت سابربِن (Chevrolet Suburban) بود. پس از افزایش تولید و محبوبیت مینی ون‌ها و خودروهای شاسی بلند در سراسر جهان، فروش استیشن‌ واگن‌ها پس از بیست سال موفقیت کاهش یافت. از آنجایی که این خودروها برای انتقال مردم در بین ایالت‌های مختلف (estate) و ایستگاه‌های قطار (station) طراحی شده بودند، استیشن واگن نام گرفتند.

از سال 1970 تاکنون، واگن‌ها هر روز با مینی ون‌ها و شاسی بلندها رقابت می‌کنند. محبوبیت این خودروها، خصوصا استیت‌ها بزرگ، به دلیل افزایش قیمت سوخت و بحران نفت سال 1973، تا حد بسیار چشمگیری کاهش داشت. سال 1983، کمپانی کرایسلر (Chrysler)، مینی ون‌هایی سوار بر پلتفرم K طراحی و وارد بازار کرد. این پلتفرم، بین مینی ون‌ها و استیشن‌ها مشترک بود، اما با این حال کرایسلر توانست بازی بازار خودروسازی را به نفع خود پیش ببرد و از محبوبیت استیشن‌ها کم کند.

سرانجام در سال 1996 پس از سال‌ها رقابت و برای تصاحب بازار و تلاش برای شکست نخوردن، برخی از استیشن‌ها به دلیل افزایش خودروهای شاسی بلند، از رده خارج شدند. البته که هنوز برخی از استیشن‌های کوچک در بازار با قیمت کمتری نسبت به شاسی بلندها حضور داشتند. در آن زمان طراحی SUV‌ها و واگن‌های بزرگ تا حد بسیار زیادی شبیه به هم بود. در برخی از استیشن‌های بزرگ‌تر، ردیف سوم صندلی تعبیه شده بود تا افراد بیشتری از این خودروها استفاده کنند. برخی از این ردیف‌ها، رو به پشت ماشین طراحی شده بودند که البته همه واگن‌ها چهار در نبودند. مدل‌هایی مثل Willys Jeep Station Wagon که متولد سال 1946 بود، تنها دو در داشت.

استیشن واگن‌های‌ به یادماندنی تاریخ

Ford V-8 Station Wagon سال 1937

این خودرو بسیار زیبا و ماهرانه طراحی شده است. فاصله بین چرخ‌هایش 112 اینچ و ظرفیتش هشت سرنشین بود. این مدل یکی از جادارترین استیشن‌ها است؛ این خودرو در زمان خودش طرفداران زیادی داشت چرا که موتور آن قدرتی برابر یا 60 اسب بخار داشت.

Chrysler Town & Country Car سال 1942

این مدل به مدت سه دهه، نماد ثروت افراد طبقه مرفه در حومه شهرها بود. برای بسیاری از افرادی که مدل Ford V-8 Station Wagon برایشان خسته کننده شده بود، جایگزین مناسبی محسوب می‌شد زیرا  ظرفیت آن 9 سرنشین بود.

Buick Estate Wagon سال 1949

استیشن واگن‌های بیوک معمولا دو ردیف صندلی و ظرفیتی برابر شش سرنشین داشتند. بخش عقب آن‌ها، دقیقا مانند کرایسلر 42، خمیدگی داشت. آخرین ردیف این مدل همانند شاسی بلندهای امروزی به خوبی به شکل «خوابیده و تا شده» در می‌آمد که این گزینه، یک آپشن بسیار پیشرفته در زمان خودش محسوب می‌شد.

Pontiac Star Chief Custom Safari

اگر پونیاک در دوران اوج شکست نمی‌خورد، در حال حاضر می‌توانست رقیب درخوری برای بسیاری از غول‌های خودروسازی باشد. برای طراحی این مدل، از شوی کوروت 1954 الهام گرفته شده بود، زیرا هر دوی آن‌ها دو در بوده و طراحی‌های کم و بیش مشابهی داشتند.

در حقیقت بسیاری از واگن‌هایی که زمانی بسیار محبوب یا لاکچری بودند، متعلق به برندهایی هستند که سالیان سال است از رده خارج شده‌اند، مانند پونیاک (Poniac)، استودبیکر (Studebaker)  و اولدزمبیل (Oldsmobile) که از جمله برندهای خودرویی فراموش شده آمریکایی نیز محسوب می‌شوند.

امروزه بازار استیشن واگن‌ها در آلمان از هر کشور دیگری داغ‌تر است. هر ساله بین 600 تا 700 هزار مدل واگن در این کشور به فروش می‌رسد. این تعداد در کل 20 درصد فروش بازار را تشکیل می‌دهد؛ آمار فروش استیشن واگن‌ها و میزان محبوبیت آن‌ها در لیستی از بهترین استیشن واگن ها نیز ذکر شده است.

نویسنده و مترجم: پرستو مهدی قلیخان

منابع: https://en.wikipedia.org/wiki/Station_wagon 

https://www.automobilemag.com/news/10-best-american-station-wagons-history/