برخلاف آنچه بسیاری از افراد تصور می‌کنند، کمپانی آمریکایی تسلا سازنده اولین خودرو الکتریکی در این کشور نیست. پیش از محصولات این برند، خودروهای الکتریکی قدیمی‌تری وجود داشتند که حالا رقبای بازنشسته خودروهای تازه نفس برند تسلا محسوب می‌شوند.
تولید خودروهای الکتریکی داستان جدیدی نیست. این محصولات پاک از زمان دیرین، کم و بیش نقش کم رنگی در صنعت خودروسازی داشته‌اند، اما از آنجایی که موتورهای بنزینی از محبوبیتی عجیب برخوردار بوند، این محصولات را به حاشیه راندند؛ با این حال فکر و ذکر تولید محصولات برقی ذهن هیچ خودروسازی را ترک نکرد و طی زمان خودروهای انگشت شماری به کوچه‌ها و خیابان‌ها قدم گذاشتند. نکته جالب توجه اینجاست که اولین خودرو برقی تاریخ آمریکا توسط یک کمپانی بسیار کوچک که در فلوریدا واقع شده بود، به بازار رسید، نه برند افسانه‌ای تسلا!
همانطور که می‌دانید، ایالات متحده آمریکا در طول تاریخ چندین بار با بحران‌های اقتصادی دست و پنجه نرم کرده است. در نتیجه بین سالهای ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۷ که این کشور با کمبود سوخت و نفت مواجه بود، ایده ساخت خودروهای الکتریکی مجددا جان گرفت. درست در همین دهه بود که شخصی به نام باب بیومُنت یک خودرو برقی جمع و جور به نام سیتی‌کار (CitiCar) طراحی و پس از مدتی یک کمپانی کوچک به نام سِبرینگ-وانگارد (Sebring-Vanguard) در ایالت فلوریدا راه اندازی کرد.
طراحی ظاهری سیتی‌کار درست شکل خرافات و تصورات غلطی بود که برخی از افراد همچنان درباره خودروهای برقی به آن‌ها باور دارند: خودرویی با بدنه پلاستیکی که سوار بر پلتفرم ماشین‌های زمین گلف است، با فضایی کم و تنگ برای تنها دو سرنشین. این خودرو کوچک توسط هشت باتری شش ولتی حرکت می‌کرده و بیشینه سرعتی برابر با ۱۰۰ کیلومتر در ساعت داشت.
طی عمر کوتاه سیتی‌کار حدود چهار هزار و ۴۴۴ دستگاه از این خودرو عجیب و مقرون به صرفه و محصولات مشابه آن تولید شد. در نتیجه پیش از ورود تسلا رودستر در سال ۲۰۱۱، سیتی‌کار لقب بیشترین خودرو تولیدی تاریخ این کشور را از آن خود کرده بود. تا پایان عمر حیات این محصول برقی، مدل‌های مختلفی از آن تولید و به بازار عرضه شد.
سه نسل با سیتی کار
مدل اولیه سیتی‌کار درست مانند نسل‌های بعدی کوچک و جمع و جور بود. این خودرو مقرون به صرفه باتری‌هایی ۳۶ ولتی داشت و موتور بی‌رمق آن تنها ۲.۵ اسب بخار نیرو تولید می‌کرد. پس از آن نوبت به نسل دوم رسید که با هشت باتری حرکت می‌کرد و موتوری ۳.۵ اسب بخاری داشت. نسل بعدی با نام تِرَنزیشنال (Transitional) ارائه شد و با شش اسب بخار توان، قدرتمندترین فرزند خاندان سیتی‌کار به شمار می‌فت.
قیمت عجیب سیتی کار
این خودرو نقلی تنها سه هزار دلار قیمت داشت، یعنی حتی از معمولی‌ترین خودروهای بنزینی نیز ارزان‌تر بود. شاید قیمت بسیار پایین آن، یکی از دلایل فروش و محبوبیت زیادش در آن زمان بود.
پس از آن که اوضاع اقتصادی آمریکا سامان یافت و قیمت سوخت به حالت عادی بازگشت، سیتی‌کار و دیگر خودروهایی از این قبیل محبوبیت خود را از دست دادند و به ناچار جایگاهشان در بازار را به خودروهای معمولی و بنزینی واگذار کردند. در نتیجه کمپانی سِبرینگ-وانگارد در سال ۱۹۷۷ اعلام ورشکستگی کرد. پس از مدتی یک کمپانی دیگر به نام کامیوتِر (Commuter) بیشتر دارایی‌های این کسب و کار کوچک را خرید و نام محصولاتش را به کامیوتاکار (ComutaCar) تغییر داد. بنابراین روح این خودرو کوچک در کالبد کامیوتاکار دمیده و با جانی تازه بین سالهای ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۲ به بازار عرضه شد.
امروزه سری خودروهای سیتی‌کار و کامیوتاکار در گروه خودروهای کمیاب تاریخ قرار می‌گیرند و هیچ بعید نیست که تا چند وقت دیگر از یک مزایده سر در آورده و با قیمتی گزاف و نجومی به یک کلکسیونر ثروتمند فروخته شوند.
منبع: insideevs
نویسنده: پرستو مهدی قلیخان
