حتی خودروسازان بزرگی مثل هوندا، تویوتا و فولکس واگن نیز خودروهایی تولید کرده‌اند که میزان فروش آنها از ۱۰۰۰ دستگاه کمتر است. بعضی از این خودروها، مثل خودرو بی ام و ۵۰۷، به دلایل مختلفی مورد توجه علاقمندان زیادی قرار گرفته‌اند. برخی از خودروها هم به دلایل اقتصادی از خط تولید خارج شده‌اند، مانند باگی، مدل استرالیایی فولکس واگن بیتل.
این فهرست فقط شامل کمیاب‌ترین خودروهایی است که برای رانندگی در خیابان و توسط شرکت‌های خودروسازی تولید شده‌اند. خودروهای تولید محدود (مانند بوگاتی چنتودیچی)، ماشین‌های شخصی‌ساز، اتومبیل‌های مخصوص مسابقه، نمونه‌های اولیه و خودروهای مفهومی در این لیست قرار نگرفته‌اند.
آلفارومئو: ۳۳ استراداله
(۱۸ دستگاه، ۱۹۶۷ – ۱۹۶۹)
آلفارومئو ۳۳ استراداله در سال ۱۹۶۷ رونمایی شد و سطح جدیدی از عملکرد خودروهای این برند ایتالیایی ارائه داد. این خودرو شباهت زیادی با مدل مسابقه‌ای تیپو ۳۳ داشت و یکی از اولین ابرخودروهایی بود که از یک موتور V8 با ۲۲۷ اسب بخار بهره می‌برد و شتاب ۰ تا ۱۰۰ آن ۶ ثانیه بود. حتی طراحان درهای استراداله را به صورت پروانه‌ای طراحی کرده بودند که در خودروهای ساخت سال ۲۰۲۰ مک‌لارن استفاده می‌شود.
استفاده از فناوری‌های خودروهای مسابقه‌ای در استراداله باعث شد تا قیمت تمام‌شده آن افزایش پیدا کند و حتی از لامبورگینی میورا هم گران‌تر شود. تنها ۱۸ دستگاه از آن به‌صورت دستی ساخته شد.
بی ام و: ۵۰۷
(۲۵۲ دستگاه، ۱۹۵۶ – ۱۹۵۹)
تاجر بانفوذی به نام مکس هوفمن مدیران بی ام و را متقاعد کرد تا مدل ۵۰۷ را مختص بازار آمریکا تولید کنند. او اطمینان داشت که تولید این خودرو باعث تقویت وجهه برند بی ام و به‌عنوان تولیدکننده خودروهای اسپرت در بزرگ‌ترین و پردرآمدترین بازار خودرو جهان خواهد شد. اگرچه طرح او روی کاغذ جواب می‌داد، اما در عمل شکست خورد، به دلیل اینکه قیمت بی ام و ۵۰۶ بیشتر از پیش‌بینی او تمام می‌شد. با این حال، این خودرو توسط افراد مشهوری مثل الویس پریسلی خریداری شد. این خواننده آمریکایی دو دستگاه ۵۰۷ را خرید.
بی ام و بعد از تولید ۲۵۲ دستگاه از مدل ۵۰۷ در بین سال‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۵۹ میلادی، خط تولید این خودرو را تعطیل کرد. بعد از آن، بی ام و تمام توجه خود را معطوف تولید خودرو دیگری با نام ۷۰۰ کرد و تلاش کرد تا قیمت نهایی آن را کنترل کند. تولید این خودرو چندان موفقیت‌آمیز نبود تا اینکه در سال ۱۹۷۸ میلادی و به صورت مشترک با لامبورگینی، مدل ام۱ به بازار عرضه شد. ۴۵۳ دستگاه از این مدل ساخته شد که ۳۹۹ دستگاه از آنها قابلیت رانندگی در شهر را داشتند.
سیتروئن: بیجو
(۲۰۷ دستگاه، ۱۹۵۹ – ۱۹۶۴)
خودرو جذاب بیجو اتومبیلی با طراحی متفاوت بود. سیتروئن این خودرو را مخصوص بازار انگلستان و بر اساس پلتفرمی تولید کرد که به مدت چندین دهه میلیون‌ها خودرو را با این پلتفرم ساخته بود. همچنین کارخانه تولید این ماشین نیز در انگلیس قرار داشت.
بدنه از جنس الیاف شیشه ساخته شده بود و روی چهارچوب، موتور دوقلو تخت هواخنک و دیگر امکانات مشابه با مدل ۲ سی وی قرار می‌گرفت. مدیران سیتروئن در آن زمان امیدوار بودند تا ساخت یک کوپه با طراحی بهتر از مدل ۲ سی وی باعث شود تا سهم این برند فرانسوی در بازار انگلیس افزایش پیدا کند. سیتروئن بیجو نتوانست به موفقیت مورد انتظار مدیران کارخانه دست پیدا کند. در بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۴ میلادی ۲۰۷ دستگاه سیتروئن بیجو در اسلاو انگلیس ساخته شد. بعضی منابع تعداد خودروهای بیجو را ۲۱۱ دستگاه اعلام کرده‌اند.
فیات: ۸ وی
(۱۱۴ دستگاه، ۱۹۵۲ – ۱۹۵۴)
باورکردنی نیست که این خودرو جی تی با سقف منحنی و فیات ۶۰۰ توسط یک طراح مشترک، دانته جاکوزا طراحی و در یک کارخانه ساخته شده‌اند. فیات مدل ۸وی را در صدر محصولات خود در سال‌های ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۴ میلادی قرار داده بود. این خودرو به عنوان یک خودرو مهم ساخته شده بود تا فیات بتواند پیوند خود با رقابت‌های اتومبیلرانی را تقویت کند و سپس وجهه خود بعد از جنگ جهانی دوم را بهبود ببخشد. موتور ۲ لیتری V8 آن طبق قوانین ایتالیا مشمول مالیات زیادی می‌شد و ۱۰۴ اسب بخار را زیر پاهای راننده قرار می‌داد.
معدود رانندگانی که توانایی خرید خودرویی مانند فیات ۸وی را داشتند، ترجیح می‌دادند تا خودروی باکلاس‌تری از فیات سوار شوند. خط تولید ۸ خودروی فیات وی بعد از ساخت ۱۱۴ دستگاه تعطیل شد.
فورد: دورانگو
(۲۱۲ دستگاه، ۱۹۷۹ – ۱۹۸۲)
قبل از اینکه دوج از نام دورانگو برای شاسی‌بلندهای خود استفاده کند، فورد این نام را به یکی از محصولات خود داده بود. مدل اولیه این شاسی‌بلند فیرمونت فوتورا نام داشت و خودرویی کوپه محسوب می‌شد که پلتفرم آن با نسل سوم موستانگ مشترک بود. شرکت نشنال کوچ ورکز، فورد دورانگو را با تغییر عقب خودرو آن را به یک شاسی‌بلند تبدیل کرد و توسط نمایندگی‌های فورد فروخته شد.
مدیران فورد امیدوار بودند تا دورانگو بتواند جای خالی مدل رنچرو را در محصولات این شرکت پر کند. اما فورد دورانگو نتوانست در بازار موفق باشد. هیچ کس نمی‌داند که به طور دقیق چه تعداد از این خودرو ساخته شد اما بعضی از منابع عدد ۲۱۲ دستگاه را اعلام کرده‌اند.
لامبورگینی: سیلوت
(۵۴ دستگاه، ۱۹۷۶ – ۱۹۷۹)
مرکز طراحی برتونه به لامبورگینی کمک کرد تا در سال ۱۹۷۶ خودرو اوراکو را به مدل بدون سقف سیلوت تبدیل کند. این دو مدل نقاط مشترک زیادی داشتند اما سیلوت به عنوان یک مدل مستقل به بازار عرضه شد. استراتژی لامبورگینی این امکان را فراهم می‌کرد تا خودروی جدیدی را بدون طراحی جدید تولید و عرضه کنند. از این خودرو فقط ۵۴ دستگاه ساخته شد که در تاریخ لامبورگینی عدد خیلی کمی است اما نکته مهم درباره سیلوت این است که این خودرو به عنوان اولین لامبورگینی بدون سقف در بازار فروخته شد.
به این ترتیب، سیلوت کمیاب‌ترین مدل لامبورگینی محسوب می‌شود. بعد از سیلوت، مدل سیان هیبریدی قرار دارد که در سال ۲۰۱۹ و به صورت محدود عرضه شد و تنها ۶۳ دستگاه از آن تولید شد.
نویسنده: میلاد قزللو
