فهرست مطالب
می‌توان گفت که در خانواده محصولات تویوتا، نام هایلوکس در حد و اندازه اعتبار و نام لندکروزر است. برای کمپانی تویوتا که محصولاتش در همه کلاس‌های خودرویی و همه نسل‌ها، شناخته‌شده و پرفروش هستند، هایلوکس نیز جایگاه بسیار خاصی دارد و یکی از مهم‌ترین و استراتژیک‌ترین ساخته‌های این شرکت خوشنام ژاپنی است. تویوتا هایلوکس به واسطه فروش موفق در سال‌های تولید و همچنین انعطاف‌پذیری پلتفرم‌هایی که روی آنها به تولید رسیده، پایه و اساس شکل‌گیری محصولات دیگری نیز در تویوتا شده که اهمیت و جایگاه این خودرو را بالاتر برده است.
از هینو بریسکا تا نسل اول تویوتا هایلوکس
ریشه تولید و تولد هایلوکس به جایی خارج از شرکت تویوتا یعنی کمپانی هینو و محصولی از این شرکت به نام بریسکا مربوط می‌شود. یک وانت سبک‌وزن که از سال ۱۹۶۱ تولید می‌شد و تویوتا نیز تصمیم گرفت تا با ایجاد تغییراتی روی این خودرو، آن را با یک نام جدید به بازار عرضه کند.
هایلوکس که نام آن از ترکیب دو کلمه High و Lux ساخته شده است، در سال ۱۹۶۸ از خط تولید شرکت هینو خارج شد تا به دست خریدارانش برسد. نسل اول با کد N10 نامیده شد و برای این اتاق، فنربندی جناغی در جلو و فنرهای تخت برای حمل بار در محور عقب استفاده کردند که ظرفیت حمل ۱۰۰۰ کیلوگرم به این خودرو می‌داد که رقم قابل‌توجهی بود.
در ابتدا یک موتور ۱.۵ لیتری ۷۶ اسب بخاری برای این خود گذاشتند؛ اما در سال‌های بعد و برای افزایش توان آن، موتور جدید به ۱.۶ لیتر حجم و ۸۳ اسب بخار قدرت رسید. همچنین در حالی که در ابتدا اصطلاحا نسخه دم‌کوتاه یا نسخه با فاصله محوری کوتاه SWB از این وانت ساخته شد، اما هم‌زمان با تعویض موتور، نسخه LWB آن نیز روی خط تولید رفت.
اما تویوتا برای بازار آمریکای شمالی که اهمیت زیادی داشت، نمی‌توانست یک وانت‌بار جدید را با نامی جدید به بازار بفرستد. چرا که ممکن بود به خاطر ناشناخته بودن، از طرف خریداران مورد اعتماد قرار نگیرد. به همین دلیل خودروساز ژاپنی، تویوتا هایلوکس را با نام وانت‌بار تویوتا به بازار آمریکای شمالی فرستاد. همچنین از موتورهای ۱.۹ لیتری ۹۷ اسبی و ۲ لیتری ۱۰۸ اسب بخاری برای این بازار استفاده کرد و دست خریداران را برای انتخاب نسخه SWB و یا LWB نیز باز گذاشت.
نسل دوم تویوتا هایلوکس، بزرگتر با گیربکس اتوماتیک
نسل دوم تویوتا هایلوکس در سال ۱۹۷۲ و با مدل ۱۹۷۳ متولد شد. در این خودرو از جای بار بزرگ‌تری نسبت به نسل قبلی استفاده شد که منجر به بزرگ شدن کلیه ابعاد اتاق و در نتیجه افزایش فضای کابین و راحتی بیشتر راننده و سرنشین شد.
این سری هایلوکس N20 نام گرفت و در آن امکانات ایمنی بیشتری نسبت به نسل قبلی با کار رفت. برای مثال از ترمزهایی با دو سیلندر ترمز در چرخ‌ها به همراه بوستر ترمز استفاده شد و برای محور عقب نیز یک شیر حساس به وزن بار تعبیه شد تا نسبت به مقدار بار در عقب خودرو، همیشه ترمزگیری بهتری داشته باشد. همچنین تونل گاردان و محل قرارگیری گیربکس نیز تغییر کرد و یک کنسول و فضای قرار دادن لوازم در بین دو صندلی قرار گرفت که باعث شد ظرفیت سرنشین جلو نیز به دو نفر کاهش پیدا کند که اتفاقا خواسته بسیاری از خریداران هایلوکس در آمریکا شمالی بود.
در این سری همچنین برای اولین بار یک گیربکس اتوماتیک ۳ سرعته با دسته دنده در کف اتاق به جای نمونه‌های آن زمان که عمدتا در بغل فرمان قرار داشت، قابل سفارش بود. این گیربکس با موتور ۲ لیتری با کد 18R به قدرت ۱۰۵ اسب بخار همراه بود که البته از سال ۱۹۷۵ و با روی کار آمدن شرایط سخت‌تر آلایندگی، این پیشرانه از خط تولید تویوتا کنار رفت تا نسل جدید آن معرفی شود.
همچنین از سال ۱۹۷۵ در بازار آمریکای شمالی، برای افرادی که قدرت بیشتری می‌خواستند، یک موتور ۲.۲ لیتری در سری خاصی به نام SR5 قابل سفارش شد که روی آن یک گیربکس ۵+۱ سرعته قرار گرفت تا سرعت و قدرت بیشتری داشته باشد.
نسل سوم تویوتا هایلوکس با دو دیفرانسیل
هایلوکس آن‌قدر موفق شده بود که حالا تویوتا قدرت ریسک‌کردن روی آن و عرضه نسخه‌های متفاوتی از این پیکاپ را پیدا کرده بود. چرا که حالا به محبوبیت این خودرو اطمینان داشت. به همین خاطر در نسل سوم تویوتا هایلوکس، نسخه شاسی‌بلند و دودیفرانسیل را نیز عرضه کرد.
نسل سوم تویوتا هایلوکس با آیرودینامیک و طراحی به‌روزتر در سال ۱۹۷۸ با کد اتاق N30 معرفی شد. نسل سوم در سه طول بدنه و چهار اندازه فاصله محوری ساخته شد. ضمن اینکه در کنار داشتن امکانات بیشتر، نسخه‌ای خاص به نام Super Deluxe با ۹۰ میلیمتر عمق بیشتر اتاق نیز ساخته شد تا فضای بیشتری به راننده و سرنشینان بدهد. اما همین نسخه خاص چندی بعد به صورت دوکابین نیز ساخته شد تا ظرفیت ۵ سرنشین را داشته باشد.
اما نسل سوم هایلوکس نوآوری دیگری نیز داشت و آن هم عرضه نسخه دودیفرانسیل با شاسی بلندتر در سال ۱۹۷۹ بود. گیربکس و مجموعه کمک گیربکس از روی سری ۴۰ لندکروزر طراحی و اقتباس شد و یک موتور ۲ لیتری بنزینی و یک پیشرانه ۲.۲ لیتری دیزل نیز برای آن در نظر گرفته شد. البته نمونه شاسی‌بلند این خودرو به صورت تک دیفرانسیل نیز روی خط تولید رفت.
نسل سوم هایلوکس در سال ۱۹۸۱ با تغییراتی در ظاهر و داخل اتاق، به‌روز شد. در سال ۱۹۸۱ یک شرکت خودرویی به نام Winnebago اقدام به تبدیل هایلوکس به استیشن واگن کرد که با قراردادن یک اتاق فایبرگلاسی روی بخش عقبی انجام شد. این کار منجر به تولید خودرویی خاص شد که تویوتا را به فکر ساخت یک استیشن واگن بر اساس هایلوکس انداخت. محصولی که روی نسل چهارم پیاده‌سازی شد و محصول تولیدی، تویوتا فوررانر و هایلوکس Surf نام گرفت.
نسل چهارم تویوتا هایلوکس با نسخه SUV
تویوتا هایلوکس نسل چهارم در سال ۱۹۸۳ معرفی شد. طراحی خارجی این نسل، شباهت زیادی به نسخه فیس لیفت نسل سوم داشت و البته با جزییات کم و تغییرات گسترده در فضای داخلی و کابین به بازار رسید. تنوع کابین‌ها و نسخه‌های هایلوکس نسل چهارم با اضافه شدن چندین نوع دیگر از ۱۷ تیپ به 20 تیپ رسید. پیشرانه‌ها نیز تنوع نسبتا خوبی داشتند که شامل مدلهای ۱.۶ و ۱.۸ لیتری بنزینی و ۲ و ۲.۲ لیتری دیزل بودند. همچنین نسخه دودیفرانسیل این خودرو از موتورهای ۲ لیتری بنزینی و ۲.۴ لیتری دیزل استفاده می‌کردند.
در دورانی که تویوتا هایلوکس معرفی شد، بازار خودروهای بیراهه‌نورد و دودیفرانسیل سایز متوسط، رشد زیادی کرد که ناشی از عبور از بحران‌های نفتی سال‌های گذشته بود. همین عامل و البته عرضه نسخه شاسی‌بلند هایلوکس که توسط شرکت Winnebago به صورت کارگاهی انجام شده بود، تویوتا را به فکر عرضه یک نسخه دودیفرانسیل SUV بر اساس هایلوکس انداخت تا مناسب افرادی باشد که نمی‌خواستند هزینه بالای خرید لندکروزر را بدهند.
به این ترتیب، بعد از مدتی روی این شاسی و البته با کمی تغییرات در زیربندی و فنربندی این خودرو، یک نسخه استیشن سه در از این خودرو به نام فوررانر و هایلوکس Surf نیز تولید شد که نسخه‌ای با امکانات لوکس در آن زمان بود. این خودرو در واقع همان نسخه وانت‌بار شاسی‌بلند دودیفرانسیل از هایلوکس بود که یک اتاقک فایبرگلاس در عقب نیز روی آن سوار شده بود و امکاناتی مثل سانروف، شیشه‌ها و آینه‌های برقی و سیستم تهویه مطبوع نیز روی آن قرار گرفت. همچنین امکان سفارش فوررانر با موتورهای قوی‌تر ۲.۴ لیتری توربو بنزینی و ۶ سیلندر خورجینی نیز وجود داشت.
نسل چهارم تویوتا هایلوکس در برنامه معروف تاپ گیر توسط ریچارد هموند مورد آزمایش و تست بسیار سختی قرار گرفت که در نهایت در حالت نابودی، باز هم توانایی حرکت و تردد را داشت و به همین خاطر به این خودرو لقب جان سخت دادند.
نسل پنجم تویوتا هایلوکس، آیرودینامیک تر از قبل
تویوتا با معرفی نسل پنجم هایلوکس در سال ۱۹۸۸، محصولی با آیرودینامیک قابل توجه نسبت به نسل قبل را به علاقه‌مندان نشان داد. فضای داخلی مدل جدید که بر اساس سه مفهوم اصلی قدرت، استحکام و راحتی ساخته شده بود، از نظر سطح تجهیزات و طراحی داشبورد، پیشرفت زیادی را نمایش می‌داد.
تویوتا در این نسل نیز مثل سری قبلی، نسخه دودیفرانسیل و شاسی‌بلند از هایلوکس را در کنار نمونه معمولی تولید کرد تا به محصولی قابل اعتماد برای سازمان‌های نظامی در بسیاری از نقاط دنیا تبدیل شود.
نسل دوم فوررانر یا همان هایلوکس سرف (Surf) نیز از روی نسل پنجم هایلوکس تولید شد که در کنار پیشرانه قدرتمند ۶ سیلندر ۳ لیتری خورجینی، برای آن گیربکس اتوماتیک نیز در نظر گرفته شده بود. اما نسل دوم فوررانر یک تفاوت بزرگ نسبت به نسل قبلی داشت. نسل اول این خودرو در واقع یک وانت‌بار مسقف ۳ در بود. در حالی که نسل دوم تویوتا فوررانر، در کنار نسخه استیشن واگن سه در، یک نسخه پنج در نیز داشت که طراحی آن زیباتر از نمونه ۳ در بود که حالا به عنوان رقیب سرسختی برای خودروهایی مثل نیسان پتفایندر شناخته می‌شد.
در سال ۱۹۸۹ با همکاری فولکس واگن و به منظور توسعه حضور تویوتا، خصوصا گسترش جایگاه هایلوکس در دنیا، نسخه‌ای تغییر برند داده‌شده از هایلوکس نسل پنجم با نام تارو توسط فولکس واگن، روانه بازار اروپا شد.
نسل پنجم تویوتا هایلوکس، آخرین نسل از این پیکاپ بود که تویوتا در منطقه آمریکای شمالی فروخت و به جای عرضه نسل ششم، تویوتا به سمت معرفی تاکوما رفت که شباهت بیشتری به وانت بارهای بزرگ آمریکایی داشت تا نظر خریداران این منطقه را بیشتر جلب کند. در این میان، قانون مالیات جوجه نیز بی تاثیر نبود که روی وانت بارهای دو در وارداتی اعمال می‌شد که قیمت آنها را بالاتر از نسخه‌های چهار در می‌کرد و به همین خاطر، تویوتا ترجیح داد تا وانت باری مشابه با محصولات آمریکایی در داخل آمریکا تولید کند.
نسل ششم تویوتا هایلوکس با نام تایگر
تویوتا هایلوکس نسل ششم در سال ۱۹۹۷ معرفی شد و برای آن از موتورهای ۲ لیتری و ۲.۷ لیتری بنزینی و همچنین ۲.۴ لیتری توربودیزل و البته ۳ لیتری تنفس طبیعی دیزل استفاده شد و مثل قبل امکان سفارش گیربکس اتوماتیک ممکن بود.
نسل سوم هایولکس در تایلند و برخی از کشورهای آسیا شرقی، تایگر نام گرفت و این رویه نامگذاری در دیگر نسل‌های هایلوکس نیز ادامه پیدا کرد. تویوتا برای اولین بار در این نسل از هایلوکس، تیپ‌های آن را به دو دسته تجاری و شخصی تقسیم کرد. نسخه‌های تجاری، امکانات رفاهی کمتری داشتند و نسخه‌های شخصی دارای کابین زیباتر، امکانات رفاهی بیشتر و همچنین عایق‌بندی بهتر در برابر صدای بیرون بودند که سواری را راحت‌تر و دلپذیرتر می‌کرد. همچنین تویوتا در این نسل امکان سفارش محور جلو به صورت اکسل یکپارچه را به جای تعلیق مستقل سه تکه، برای افرادی که محور محکم‌تر برای مصارف آفرودی و سنگین خارج جاده می‌خواستند، مهیا کرد.
فوررانر نسل سوم برخلاف دو نسل قبلی که کاملا بر پایه هایلوکس به تولید می‌رسید، این بار از پلتفرم پرادو برای ساخت آن استفاده شد که البته همین پلتفرم نیز شباهت زیادی به پلتفرم هایلوکس داشت. با این حال، گرایش کمپانی تویوتا در ساخت نسل سوم فوررانر به سمت پرادو باعث شد تا سواری نسل سوم این خودرو نسبت به دو نسل قبلی، نرم‌تر و راحت‌تر و بیشتر به یک استیشن واگن نسبتا لوکس شبیه باشد.
نسل هفتم هایلوکس به نام ویگو
در ادامه نام‌گذاری‌های تویوتا هایلوکس، نسل هفتم این خودرو، ویگو نام گفت و با همین نام در بازارهایی مثل تایلند فروخته شد. نسل هفتم هایلوکس در سال ۲۰۰۴ با مدل ۲۰۰۵ معرفی شد و برای فروش آن در بیش از ۱۴۰ کشور دنیا برنامه‌ریزی‌هایی صورت گرفت.
طرح کلی خودرو نسبت به نسل ششم دارای دگرگونی‌های زیادی بود که این جهش در طراحی را می‌توان در کابین مشاهده کرد. همچنین در کیفیت رانندگی، ایمنی و هندلینگ این خودرو اقدامات و مهندسی زیادی شده بود. هایلوکس نسل هفتم روی پلتفرم IMV تویوتا که یک پلتفرم جدید و نوآورانه بود، طراحی شد که روی همین پلتفرم، یک مینی ون به نام اینووا و نسل جدید فورچونر نیز شکل گرفت. از دیگر ویژگی‌های خاص نسل هفتم تویوتا هایلوکس این بود که اولین نسلی بود که در ژاپن تولید نشد و در دیگر سایت‌های این خودروساز مثل تایلند، ونزوئلا، آرژانتین، آفریقای جنوبی، مالزی و پاکستان روی خط تولید رفت.
هایلوکس ویگو در نسخه‌های دو در تک‌کابین، دو در یک‌ونیم کابین و چهار در دوکابین و به صورت شاسی‌کوتاه و شاسی‌بلند و با یک یا دو دیفرانسیل ساخته شد. روی این خودرو از موتورهای ۴ سیلندر ۲ و ۲.۷ لیتری و ۶ سیلندر خورجینی ۴ لیتری نصب شد و البته در نسخه‌ای خاص، موتور ۴ لیتری ۶ سیلندر با سوپرشارژر همراه شد تا قدرت آن به ۳۰۲ اسب بخار برسد. همچنین موتورهای دیزلی که روی هایلوکس طرفداران زیادی دارد با حجم‌های ۲ و ۲.۵ لیتری و همچنین ۳ لیتری برای نسل هفتم در نظر گرفته شد.
نسل هفتم تویوتا هایلوکس در سال ۲۰۰۴ معرفی شد و تا سال ۲۰۱۵ روی خط تولید ماند و در طی سال‌های حضورش، یک‌بار در سال ۲۰۰۸ و یک‌بار دیگر در سال ۲۰۱۲ فیس لیفت شد تا نسل هشتم هایلوکس در سال ۲۰۱۶ جایگزین آن شود.
نسل هشتم تویوتا هایلوکس به نام ریوو
تویوتا هایلوکس نسل هشتم در سال ۲۰۱۶ معرفی شد و روی خط تولید رفت. بسیاری از قسمت‌های فنی این خودرو با نسل قبلی مشترک یا شبیه بود. اما با این حال داخل اتاق به طور کلی دگرگون شده بود و طراحی بیرونی نیز با نسل قبلی تفاوت‌های بنیادین داشت. گلگیرهای ورم‌کرده در کنار چراغ‌های باریک و کشیده جلو و همچنین دماغه بالاکشیده خودرو، چهره‌ای خاص و تهاجمی به هایلوکس خصوصا در مدلهای شاسی‌بلند آن داده بود.
این نسخه نیز مثل سری‌های قبلی هم به صورت دودیفرانسیل طراحی و ساخته شد و هم به صورت تک دیفرانسیل. ضمن اینکه نسخه‌های شاسی کوتاه و شاسی‌بلند و تک کابین و دوکابین نیز برای این خودرو در نظر گرفته شده بود. شاسی خودرو و کلاف بدنه نسبت به نسل قبلی تقویت شد تا توان بکسل کردن این خودرو نیز بالاتر رود. این هدف از ابتدا در دیدگاه مدیران و طراحان تویوتا قرار داشت تا جایی که هیروکی ناکاجیما، مهندس ارشد اجرایی هایلوکس توضیح می‌دهد که:
«کل مفهوم توسعه ما بر “تعریف مجدد سختی” متمرکز شده است و هدف ما این بود که هایلوکس جدید را “سخت‌تر” کنیم.»
نسل هشتم هایلوکس نیز دیگر در ژاپن تولید نشد و در کشورهای تایلند، مالزی، آرژانتین، میانمار، پاکستان آفریقای جنوبی و هند روی خط تولید رفت. در حالی که پیشرانه‌های ۲ لیتری، ۲.۷ لیتری و ۴ لیتری ۶ سیلندر بنزینی برای هایلوکس مثل سری قبلی در نظر گرفته شده بود، اما به واسطه افزایش فروش این خودرو در منطقه اروپا که بیشتر موتورهای دیزل را می‌پسندند، تنوع این موتورها نیز افزایش پیدا کرد. به نحوی که پیشرانه‌های ۲.۴ و ۲.۵ لیتری و همچنین ۲.۸ و ۳ لیتری که همگی توربودیزل ۴ سیلندر هستند، برای این خودرو قابل سفارش شدند.
تویوتا هایلوکس نسل هشتم به نام ریوو، با گیربکس‌های متعددی عرضه شده است و حتی نسخه‌های هیبریدی نیز دارد. این خودرو در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۲۰ و همچنین ۲۰۲۴ فیس لیفت شده است و به زودی نسل جدید آن رونمایی خواهد شد.
تویوتا هایلوکس ۲۰۱۶ از این مدل وارد بازار ایران شده است و تویوتا هایلوکس ۲۰۲۴ نیز به احتمال زیاد توسط مهر خودرو در دسترس خریداران ایرانی قرار می‌گیرد.
هایلوکس چامپ یا هایلوکس اقتصادی
از سال ۲۰۲۳ یک نسخه کوچک و اقتصادی از هایلوکس تولید شده که نام آن Champ است. این خودرو که هم‌زمان با ۶۰ سالگی تاسیس شعبه تولیدی هایلوکس در تایلند معرفی شده است، در فیلیپین و تایلند تولید می‌شود و یک وانت‌بار کوچک و ارزان‌قیمت برای افرادی است که به دنبال داشتن یک وانت کوچک و ارزان و باکیفیت هستند.
زبان طراحی نمای جلو این خودرو کمی شبیه به محصولات فعلی تویوتا مثل پرادو جدید و سری 70 جدید هست. پلتفرم این خودرو با نسل آخر هایلوکس یعنی مدلهای ۲۰۱۶ به بعد، یکی است و از موتورهای پرتوانی نیز استفاده می‌کند. این خودرو فقط به صورت تک کابین ساخته می‌شود و در فیلیپین به نام Tamaraw و در پرو نیز به نام استاوت است.
البته همان طور که گفتیم هرچند شکل و شمایل این هایلوکس کمی عجیب و بیش از حد ساده است، اما ابعاد آن با توجه به استفاده از آخرین پلت فرم هایلوکس، چندان کوچک نیست. طول این خودرو در نسخه‌های SWB یا فاصله محوری کوتاه در حدود ۴.۷ تا ۴.۹۷ متر است و در نسخه‌های LWB به ۵ تا ۵.۳ متر می‌رسد. فاصله محورهای در نسخه کوتاه‌تر در حدود ۲.۷۵ متر و در نسخه LWB نیز برابر با ۳.۱ متر است که نشان می‌دهد این خودرو با هدف بارگیری هرچه بیشتر و به منظور استفاده از آن برای حمل بار، طراحی شده است.
برای هایلوکس چامپ از موتورهای بنزینی و دیزل استفاده شده که شامل یک موتور ۲ لیتری بنزینی به قدرت ۱۳۷ اسب بخار با گیربکس دستی و یک موتور ۲.۷ لیتری ۱۶۴ اسب بخاری با گیربکس اتوماتیک و در نهایت یک موتور ۲.۴ لیتری توربودیزل ۱۴۸ اسب بخاری با گیربکس اتوماتیک می‌شود.
نتیجه گیری
تویوتا هایلوکس از طرف برنامه معروف تاپ گیر به جان‌سخت معروف شد که یکی از برگ‌های برنده تویوتا و یک محصول مهم و استراتژیک این کمپانی محسوب می‌شود که در طی بیش از نیم‌قرن حضورش در دنیای خودرویی، بیش از ۱۹ میلون دستگاه از آن فروخته شده که نشان از محبوبیت این خودرو دارد.
هایلوکس از سال ۱۹۶۸ تولید و تا به امروز، هشت نسل از این خودرو از خط تولید خارج شده که نسل هشتم آن از سال ۲۰۱۶ همچنان تولید می‌شود و باید به زودی منتظر نسل جدید از هایلوکس باشیم. تویوتا هایلوکس در کنار لندکروزر سری ۷۰، خودروی محبوب سازمان‌های نظامی رسمی و غیر رسمی در دنیاست که به خاطر جان سخت بودن این خودرو به این انتخاب رسیده است.
سوال های متداول
از چه نسلی هایلوکس به صورت دودیفرانسیل نیز ساخته شد؟
ساخته‌شدن و عرضه نسخه‌های دودیفرانسیل هایلوکس از نسل سوم آن اتفاق افتاد که مدلهای شاسی‌بلند این خودرو هم ساخته شدند و هایلوکس از یک وانت‌بار شاسی‌کوتاه به خودرویی با قابلیت تردد در بیراهه‌ها و مسیرهای ناهموار هم تبدیل شد. البته همیشه امکان سفارش هایلوکس به صورت تک دیفرانسیل نیز ممکن بوده و است.
منظور از هایلوکس تایلندی چیست؟
تایلند که پیکاپ‌ها از مهم‌ترین و پرفروش‌ترین خودروها در این بازار هستند، یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های تولید هایلوکس در دنیا به شمار می‌آید که بسیاری از هایلوکس‌های واردشده به ایران نیز از ساخته‌های همین کشور هستند. با این وجود، با ورود هایلوکس ویگو در کشورمان بود که مردم به ساخته‌شدن این خودرو در تایلند آگاه شدند و به همین دلیل نیز هایلوکس ویگو در بین برخی از علاقه‌مندان به هایلوکس تایلندی شناخته می‌شود.
چرا تویوتا هایلوکس در آمریکا فروخته نمی‌شود؟
به دلیل تعرفه ۲۵ درصدی مالیات، این خودرو در آمریکا به صورت مستقیم و به تعداد زیاد فروخته نشده است و در عوض، تویوتا تاکوما به عنوان وانت‌بار پرفروش تویوتا که در آمریکا نیز تولید می‌شود، نقش یک پیکاپ کوچک و ارزان‌قیمت را در بازار برای تویوتا بازی می‌کند.
نویسنده: علیرضا داودی
