بهترین خودروهای دهه ۱۹۸۰ میلادی

دهه ۱۹۸۰ میلادی (۱۳۶۰ خورشیدی) اتفاقات و رخدادهای زیادی در دنیا افتاد و چیزهای تازه‌ای به مردم معرفی شد. در صنعت خودرو هم شاهد نوآوری‌هایی بودیم و ماشین‌های جذابی پیش روی ماشین‌بازها قرار گرفت، از سدان خانوادگی چهار چرخ آئودی، هاچبک کوچک قدرتمند رنو، اولین بنز کلاس C غیررسمی گرفته تا رقابت ابرخودروهای فراری و لامبورگینی، مدل‌های مختلف بی ام و M و پورشه‌ای که از آینده آمده بود.

آئودی کواترو

در سال ۱۹۷۶ میلادی، مهندسان آئودی تصمیم گرفتند سیستم چهار چرخ متحرک را روی یک خودرو خانوادگی کار بگذارند. به دلیل اینکه آفرودرهای آن زمان ماشین‌های سنگین و صنعتی بودند، این ایده عملی به نظر نمی‌رسید. با این حال، مهندسان پروژه کواترو را ادامه دادند و خودرویی ساختند که ترکیبی از بدنه آئودی ۸۰ و پیشرانه ماشین نظامی فولکس واگن ایلتیس ۴x۴ بود. بعد از آن آئودی کواترو، ۲۳ عنوان قهرمانی رالی جهان را به دست آورد و مدل جاده‌ای آن معرفی شد. در حالی که فراری 308GTB در ۶.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید، آئودی کواترو ۰ تا ۱۰۰ را در ۶.۳ ثانیه پر می‌کرد.

بی ام و M3 (نسل E30)

قبل از به‌کارگیری پیشرانه‌های ۶ سیلندر توربو دوقلو، بی ام و M3 با گنجایش ۲+۲ یکی از سریع‌ترین ماشین‌ها بود. نسل E30 بی ام و M3 دارای موتور ۴ سیلندر ۲.۳ لیتری با قدرت ۲۰۰ اسب بخار بود و یک گیربکس دستی ۵ سرعته dog-leg قدرت را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. این خودرو ۰ تا ۱۰۰ را در ۷ ثانیه پر می‌کرد و حداکثر سرعتش به ۲۳۵ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. وزن ۱۲۰۰ کیلوگرمی هم امکان مانور و رد کردن سریع و راحت پیچ‌ها را فراهم می‌کرد. گلگیرهای عضلانی عقب، ریم‌های ۱۶ اینچی آلومینیومی را در بر می‌گرفت و اسپویلر عقب ظاهر یک ماشین مسابقه‌ای را به بی ام و M3 می‌داد.

پژو ۲۰۵ GTi

بین خودروهای جذاب دهه ۱۹۸۰، پژو ۲۰۵ GTi توانست با موتور اصلاح‌شده و بدنه سبک، نامی برای خود دست و پا کند. در سال ۱۹۸۴، پژو ۲۰۵ GTi با پیشرانه ۱.۶ لیتری ۱۰۳ اسب بخاری معرفی شد، اما دو سال بعد، موتور ۱.۶ لیتری تقویت‌شده توانست ۱۱۳ اسب بخار نیرو تولید کند. در همین سال، پیشرانه ۱.۹ لیتری ۱۲۸ اسب بخاری زیر کاپوت ۲۰۵ قرار گرفت. هاچبک کوچک پژو با وزن ۸۷۵ کیلوگرم، شتابی ۸ ثانیه‌ای داشت و بیشینه سرعتش به ۲۰۴ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

پورشه ۹۴۴

پورشه ۹۲۴ یکی از محصولات مهم پورشه بود که از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۶ روی خط تولید قرار داشت و بیش از ۱۵۰ هزار دستگاه از آن فروش رفت. این خودرو قیمتی کمتر از ۹۱۱ داشت و مناسب افرادی بود که می‌خواستند صاحب یک ماشین پورشه باشند. نسل بعدی این خودرو، با نام پورشه ۹۴۴ از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۱ تولید شد و بیش از ۱۷۳ هزار دستگاه از آن به فروش رفت. چراغ‌های جلوی پاپ آپ، درب شیشه‌ای عقب با اسپویلر مشکی، سپرهای همرنگ بدنه و ظرفیت ۲+۲ نفر از ویژگی‌های این ماشین بود.

پورشه ۹۵۹

پورشه ۹۵۹ در سال ۱۹۸۶ سریع‌ترین خودرو تولیدی جهان با حداکثر سرعت ۳۰۶ کیلومتر در ساعت بود. سیستم چهار چرخ متحرک، تقسیم گشتاور متغیر و کمک فنرهای تطبیقی، همراه با فناوری‌های فضایی Nomex و Kevlar این خودرو را جلوتر از زمان خودش نشان می‌داد. موتور ۲.۸ لیتری ۶ سیلندر خطی تویین توربو آن ۴۴۴ اسب بخار قدرت داشت و ۰ تا ۱۰۰ را در ۳.۷ ثانیه پر می‌کرد. پورشه ۹۵۹ از ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۸ روی خط تولید قرار داشت و فقط ۲۹۲ دستگاه از آن تولید شد.

تویوتا MR2

تویوتا در بحبوحه بحران نفتی دهه ۱۹۷۰، تصمیم به ساخت خودرو اسپرت پرمصرف، به نام تویوتا MR2 گرفت. نسل اول MR2 دارای موتور ۱.۶ لیتری ۱۲۲ اسب بخاری بود که مثل پیشرانه‌های فراری تا ۷۶۰۰ دور در دقیقه کار می‌کرد. نمای جلویی این خودرو شبیه تویوتا AE86 با چراغ‌های پاپ آپ بود و در نمای پشتی ستون‌های C و دریچه‌های هوای شبیه ماشین‌های فراری دیده می‌شد.

رنو ۵ GT توربو

در کنار هاچبک‌های معروف فولکس واگن گلف GTi و پژو ۲۰۵ GTi، نام رنو ۵ GT توربو نیز دیده می‌شود. هاچبک اسپرت رنو، موتور ۱۱۵ اسب بخاری و قوی‌تر از ۲۰۵ GTi داشت. در تبلیغی که سال ۱۹۸۶ پخش شد، شتاب رنو ۵ GT توربو ۷.۵ ثانیه و سریع‌تر از پژو ۲۰۵ GTi با موتور ۱.۹ لیتری و فولکس واگن گلف GTi Mk2 با موتور ۸ سوپاپ بود.

شورولت کوروت

اگرچه کوروت C3 یک ماشین عضلانی با لاستیک‌های پهن، کاپوت کشیده و اگزوزهای جانبی بود، اما نسل چهارم شورولت کوروت بازی را عوض کرد و پورشه ۹۲۸ را به چالش کشید. وقتی C4 در سال ۱۹۸۳ به بازار آمد، شورولت ادعا کرد که این خودرو می‌تواند با تایرهای اختصاصی گودیر، از ماشین‌های اسپرت اروپایی جلو بزند. سری اول C4 با موتور ۲۰۵ اسب بخاری ۵.۷ لیتری عرضه شد و در سال ۱۹۸۵ دارای موتوری با قدرت ۲۳۰ تا ۲۵۰ اسب بخار شد.

فراری F40

فراری F40 به مناسبت چهلمین سالگرد تاسیس خودروساز ایتالیایی ساخته شد و بین همه محصولات فراری، همچنان یکی از بهترین و تاثیرگذارترین خودروهاست. موتور V8 تویین توربو پشت صندلی‌ها قرار گرفته بود و ۴۷۸ اسب بخار در ۷۰۰۰ دور در دقیقه تولید می‌کرد. کل قدرت موتور از طریق یک جعبه دنده دستی ۵ سرعته به دیفرانسیل عقب منتقل می‌شد تا فراری F40 در ۴.۱ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و در ادامه حداکثر سرعت ۳۲۳ کیلومتر بر ساعت را داشته باشد.

فراری تستاروسا

رقابت ابرخودروهای دهه ۱۹۸۰ بین فراری تستاروسا و لامبورگینی کونتاش جریان داشت. تستاروسا در سال ۱۹۸۴ به بازار آمد و سال ۱۹۹۱ هم با دنیای خودرو خداحافظی کرد. هدف از تولید این خودرو رقابت با لامبورگینی و حفظ مشتریان فراری با خودروی بزرگ‌تر و عریض‌تری از برلینتا باکسر بود. زیر پوسته قرمز رنگ تستاروسا یک موتور ۱۲ سیلندر خطی ۴.۹ لیتری قرار داشت که ۳۹۰ اسب بخار نیرو تولید می‌کرد. فراری تستاروسا با دماغه نوک‌تیز، دریچه‌های جانبی هوا و آینه بغل تکی، یکی از جذاب‌ترین خودروهای تاریخ است.

فولکس واگن گلف GTi

لیست بهترین خودروهای دهه ۱۹۸۰ میلادی بدون فولکس واگن گلف لطفی ندارد. هر چند، ماشین‌های سریع‌تری در بازار موجود بود، اما این خودرو تاریخچه‌ای درخشان و جذاب داشت. بعد از موفقیت نسل اول گلف، فولکس واگن گلف GTi Mk2 به بازار آمد که دارای همان چراغ‌های دوتایی جلو بود، اما بدنه‌ای گردتر داشت و خریداران می‌توانستند از بین موتورهای ۱.۸ لیتری ۸ و ۱۶ سوپاپه، یکی را سفارش دهند. نسل دوم ۱۰ درصد از نسل اول سنگین‌تر بود، اما ۱۱۲ اسب بخار موتور ۸ سوپاپ برای حرکت دادن بدنه ۹۵۰ کیلوگرمی کفایت می‌کرد. موتور ۱۳۸ اسب بخاری ۱۶ سوپاپه، واکنش فولکس به محصولات فورد و اوپل بود و گلف را به یک هات هچ (هاچبک اسپرت) بدل کرد.

فیات پاندا

از ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۳ میلادی، ۴.۵ میلیون دستگاه فیات پاندا تولید و عرضه شد. قرار بود این خودرو با نام «روستیکا» معرفی شود و خودروی ارزان قیمتی باشد. سری‌های اولیه فیات پاندا با موتور چهار سیلندر ۹۰۳ سی سی به بازار آمد، اما بعدا نسخه‌های ویژه پاندا هابیتات و پاندا ایتالیا ۹۰، به مناسبت جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰ رونمایی شد. خودرو فیات در ابتدا به یک گیربکس ۴ سرعته دستی مجهز بود، اما از سال ۱۹۸۳ جعبه دنده ۵ سرعته روی پاندا نصب شد.

لامبورگینی جالپا

جالپا خودرو رده‌پایین لامبورگینی بود که با فراری ۳۰۸ و پورشه ۹۱۱ SC رقابت می‌کرد و بر اساس لامبورگینی سیلوئت ساخته شده بود که فقط ۵۳ دستگاه به فروش رفته بود. در دهه ۱۹۷۰، لامبورگینی تلاش کرد خودرو چیتا را به ارتش ایالات متحده بفروشد، اما در این کار شکست خورد و دوران افول شرکت شروع شد. در اواخر دهه ۷۰ تولید مجدد سیلوئت در دستور کار قرار گرفت و منجر به ساخت جالپا در دهه ۱۹۸۰ شد. بعد از فروش ۴۰۰ دستگاه جالپا، بحران مالی لامبورگینی به پایان رسید و از پول فروش این خودروها، برای به‌روزرسانی خط تولید کونتاش استفاده شد. در سال ۱۹۸۸، تولید لامبورگینی جالپا به دلیل آمار فروش پایین، به پایان رسید.

لامبورگینی کونتاش

لامبورگینی کونتاش که در سال ۱۹۷۱ معرفی شد، حالا بیش از ۵۰ سال سن دارد و ایتالیایی‌ها ۲۰۰ دستگاه از آن را در یک دوره ۱۶ ساله تولید کردند. در سال ۱۹۷۸ مدل جدید کونتاش با نام LP400S به بازار آمد که دارای شاسی اصلاح‌شده، تهویه مطبوع بهتر و تغییرات آیرودینامیکی بود. وقتی تستاروسا به بازار آمد، لامبورگینی، کونتاش QV را با قدرت ۴۶۱ اسب بخار معرفی کرد. در سال ۱۹۸۸ و به مناسبت ۲۵ سالگی لامبورگینی کونتاش، ۶۵۷ عدد از آخرین نسخه آن با سپرها و اسکوپ‌های جدید، دریچه‌های خنک‌کننده اضافی و بال عقب بزرگ به بازار آمد.

لکسوس LS400

بازار خودروهای لوکس دهه ۸۰ در اختیار مرسدس بنز و بی ام و بود و در سال ۱۹۸۹، ژاپنی‌ها خودرو لوکس لکسوس LS400 را معرفی کردند. یک موتور ۴ لیتری با قدرت ۲۴۱ اسب بخار زیر کاپوت قرار داشت و از طریق گیربکس اتومات ۴ سرعته به چرخ‌های عقب متصل بود. سواری آرام و بی سر و صدای لکسوس LS400 موجب شد از کارشناسان لقب «بی عیب و نقص» را دریافت کند. ۶۰ طراح، ۱۴۰۰ مهندس، ۲۳۰۰ تکنسین و ۲۰۰ کارمند پشتیبانی، مجموعه‌ای بودند که برند لکسوس را به اولین موفقیتش رساندند.

مرسدس بنز 190E

مرسدس بنز 190E از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۳ تولید شد و ۲ میلیون دستگاه فروش داشت. مشتریان می‌توانستند بچه بنز را با مجموعه متنوعی از پیشرانه‌های بنزینی و دیزلی، از موتور ۲ لیتری تنفس طبیعی با قدرت ۹۰ اسب بخار تا پیشرانه‌های ۲.۳ و ۲.۵ لیتری ۱۶ سوپاپه سفارش دهند. حرف E در اسم خودرو مخفف Einspritzung (تزریق سوخت) است. در سال ۱۹۸۴، آیرتون سنا سوار بر مرسدس بنز 190E اولوشن با موتور ۲.۳ لیتری ۱۶ سوپاپه ۲۳۵ اسب بخاری، در مسابقه قهرمانان نوربرگرینگ، ۱۹ راننده دیگر را شکست داد و قهرمان شد.

هوندا CRX

در دهه ۱۹۸۰ خودروهای زیبایی به بازار آمدند، اما هوندا تصمیم گرفت یک خودرو مشتری‌پسند، کوچک و مینیمال با دو صندلی و مصرف سوخت مناسب بسازد و نام آن را هوندا CRX بگذارد. این خودرو در سال ۱۹۸۴ با موتورهای ۱.۳ لیتری ۵۸ اسب بخاری و ۱.۵ لیتری ۷۶ اسب بخاری و گیربکس‌های دستی ۵ سرعته یا اتوماتیک ۳ سرعته به بازار آمد. مدل ۲+۲ نفره در سال ۱۹۸۸ معرف شد که از موتور ۱.۶ لیتری VTEC با قدرت ۱۴۸ اسب بخار و دور موتور ۸۲۰۰ دور در دقیقه استفاده می‌کرد.

نویسنده: میلاد قزللو